1972… in ons nieuwbouwflatje zaten mijn moeder, mijn zusje en ik gespannen voor de televisie. Papa was demonstreren in Utrecht, tegen die gruwelijke oorlog in Vietnam. Hij kwam op het journaal. Hij zou er wat aan doen. Wat waren we trots op hem.
Ik herinner me een later moment, de Amerikanen hadden een Vietnamees ziekenhuis platgebombardeerd. Ik heb mijn vader zelden zien huilen, maar toen wel. Hij lag op de bank. Het maakte diepe indruk.
1975… mijn moeder zag het licht binnen de vrouwenbeweging. Ze opende een eigen bankrekening en ging cursussen doen. Ze ging Engels leren en ik, brugklassertje, kon haar helpen met haar huiswerk. Wat was ik trots op haar.
1978… binnen ons gezin, inmiddels met pubers, was het een vrolijke richtingenstrijd: voor het raam hingen grote affiches van de CPN van de PSP en van de PPR. Het werd donker in het flatje. De gesprekken aan tafel waren bevlogen en de partijstandpunten vlogen over en weer. Maar fundamenteel verschil was er natuurlijk niet. Ik mocht nog niet eens stemmen, maar het was mijn ouders duidelijk gelukt hun maatschappelijke betrokkenheid op ons over te brengen.
En zo werd ik een meisje dat naast een hoop creatieve activiteiten en een hoop gefeest, altijd bezig was de wereld te verbeteren. De leerlingenraad, de schoolkrant, de anti-kernwapenbeweging, de vrouwenbeweging, de LHBTI+ scene, als vrijwilliger met asielzoekers of soms ook in besturen of als voorzitter.
2020… Het heeft even geduurd, maar dit was het moment dat ik dacht: nu wil ik ook wel echt op de plek zitten waar je invloed kan hebben. En ik ben in het diepe gesprongen.
Na een intensief jaar met voorbereidingsdagen, sollicitatiegesprekken en nog meer sollicitatiegesprekken stond ik opeens op de lijst, op nummer 4 nog wel. Dit vertrouwen raakte me. Bij mij thuis kon het nu licht blijven, er hing maar één affiche voor het raam. GroenLinks. Eén grote progressieve partij, de grootste van mijn geliefde Utrecht. Hoe mooi is dat.
Tijdens de campagne had ik soms gesprekken met de inwoners van de stad over mijn ouders, mijn vader met ambachtsschool, mijn moeder met huishoudschool, en hoe ze zichzelf ontwikkeld hadden, en ons met veel liefde gemaakt hadden tot wie we nu zijn.
2022… afgelopen woensdag heb ik de eed afgelegd in het stadhuis. Mijn vrouw en puberdochter zaten in de zaal. De komende jaren zal ik me met hart en ziel inzetten om, nog steeds, de wereld een stukje mooier te maken.
Helaas maken mijn ouders dit niet meer mee, daar heb ik wel een klein traantje om gelaten. Wat zouden zij nu trots op mij zijn.
Maar ik zal ze niet vergeten en hun gedrevenheid met me meedragen.
Dat verklaar en beloof ik.
Ingeborg Hornsveld
