Een sterk gevoel van verbondenheid. Dat is wat ik voelde toen ik als een van de eersten over de nieuwe Dafne Schippersbrug fietste. Toen ik midden op de brug even stilstond, dacht ik terug aan de nacht waarin Dafne haar Olympische race liep. Op mijn kamer in de Franse Ardennen probeerde ik tevergeefs de race te volgen. De gammele wifi-verbinding had het net die nacht begeven. Toch voelde ik me verbonden met de andere drie Nederlandse deelnemers aan deze Franse zangstage, die net als ik op hun kamer probeerden een glimp op te vangen van onze kampioen. Want kampioen was ze, zei ons gevoel. En zeiden de volgende dag bij het ontbijt ook onze Franse medecursisten. Dat het later toch zilver bleek, kon het gevoel van trots en verbondenheid niet meer verdrijven.

Diezelfde trots en verbondenheid voelde ik dus staand op de Dafne Schippersbrug: de nieuwe fietsverbinding tussen Leidsche Rijn en het oudere deel van Utrecht. Puur goud! En zelfs als het straks eventueel zilver blijkt te zijn, neemt niemand mij dat gevoel meer af. Ik ben ervan overtuigd dat Dafne ons ook in de vorm van een brug zal kunnen samenbinden. Des te meer spijt het mij dat ik niet bij haar officiële opening kan zijn op 13 mei. Maar ik vertrouw erop dat het daar druk zal zijn. Met mensen uit de oude en uit de nieuwe stad. Immers: Leidsche Rijn is net zo ver van de dom als andersom.

Toch dwaalden mijn gedachten even af naar die andere brug, de Nelson Mandelabrug in Arnhem, waar dit weekeinde twee homoseksuele mannen werden mishandeld omdat ze hand in hand liepen. Als je dat nieuws leest, valt het met die verbondenheid in Nederland toch nog vies tegen. En zeker met de vrijheid om te zijn wie je bent en dat ook te laten zien. Het statement van Pechtold en Koolmees, die hand in hand aankwamen bij de formatieonderhandelingen was mooi. Net als de eerdere oproep van Barbara Barends aan alle mannen in Nederland om dat te doen. Maar zo’n statement is gratuit als het geen vervolg krijgt. Als we niet ook wat aan onze cultuur veranderen. Als we er niet in slagen echt een inclusieve en tolerante samenleving te vormen.

Nelson Mandela streed voor de vrijheid en voor de gelijkwaardigheid van ieder mens en gaf daar zijn eigen vrijheid voor op. Hij zou zich in zijn graf omdraaien als hij wist dat op zijn brug, over zijn rug, mensen werden mishandeld omdat ze anders zijn, of beter gezegd: zichzelf zijn. Hij zou oproepen om de strijd aan te gaan tegen deze en alle andere vormen van haat, onverdraagzaamheid en agressie. Niet alleen in de vorm van een statement voor één dag, maar als dagelijkse opgave. Niet alleen door hand in hand te lopen als er een camera op je gericht staat, maar vooral door het gesprek aan te gaan en niet te zwijgen als iemand wordt uitgescholden, gediscrimineerd of mishandeld. Ook als dat betekent dat je zelf in de vuurlinie komt te staan.

Ik hoop dat ik dapper genoeg ben als ik in die situatie terecht kom. Want alleen als we allemaal dag in dag uit opstaan tegen discriminatie en geweld kunnen we de cultuur veranderen. Nelson Mandela heeft het ons voorgedaan in zijn moedige en niet aflatende strijd tegen apartheid. Dafne Schippers geeft ons het voorbeeld van kracht en doorzettingsvermogen, ook als het een keer net niet lukt. En het gevoel van verbondenheid, dat we pas echt kunnen vieren als iedereen mee kan doen en mag zijn wie hij is.