Eindelijk is het dan zomerreces. De weken ervoor waren, bijna traditiegetrouw, zwaar. De behandeling van de voorjaarsnota betekent sowieso nachtwerk. En op de ‘veegraad’, de laatste raad voor de zomer, stonden nog een aantal grote onderwerpen. Zoals de Ruimtelijke Strategie Utrecht – waarin staat hoe en waar de stad zich tot 2040 kan ontwikkelen. De plannen hebben aandacht voor groen, wonen, werken, recreatie, nieuwe stadscentra, goede OV- en fietsverbindingen en alle voorzieningen in de buurt. Het mobiliteitsplan, dat ook op de agenda stond, sloot daar uiteraard bij aan. Deze en andere plannen in combinatie met een baan en veel zoommeetings en digitale communicatie, zorgde ervoor dat ik net veel andere raadsleden toch enigszins op het tandvlees het reces haalde.
Gelukkig vertrok ik gelijk de vrijdag na de veegraad voor een week naar Texel en ging ik daarna nog een week zingen op Terschelling. Wad, wind en zee hebben op mij altijd een bijzonder rustgevende uitwerking. Net als zingen trouwens. De ideale manier dus om bij te komen van de drukte… Helaas was ik vergeten de meldingen van RTV-Utrecht uit te zetten. Dus werd ik toch gestoord door het nieuws van een aanslag op een flatwoning aan de Alexander de Grotelaan. Ik stond meteen weer op scherp om uit te gaan zoeken hoe en wat en voor het geven van een reactie. Gelukkig bedacht ik vrijwel meteen dat we een vakantieschema hadden gemaakt en dat er deze twee weken anderen waren om dit op te pakken. Dus ik liet het los. En bedacht dat dit loslaten voor mij wel eens het thema kon worden voor de komende acht maanden.
Begin juli kozen onze leden immers Julia als nieuwe lijsttrekker. En als ik dit stukje typ, is de deadline om je aan te melden als kandidaat-raadslid net verstreken. Dat betekent dat we een spannende tijd tegemoet gaan. Een tijd waarin veel mensen zullen moeten leren los te laten en anderen zich juist vol nieuwe energie storten in een nieuwe rol of zelfs een voor hen nieuwe wereld van gemeentepolitiek.
Dat loslaten is voor mij relatief makkelijk. Ik heb aan het begin van deze periode al bedacht, en gezegd, dat dit mijn laatste zou zijn. Na 12 jaar vind ik dat het aan anderen is om onze stad groener, socialer en inclusiever te maken, leefbaar te houden en voor iedereen een thuis te laten zijn. Dat is goed voor mij, goed voor de stad en goed voor de partij. Nieuwe energie is nodig om niet te verzanden. Nieuwe mensen zijn nodig om ook de fractie scherp te houden én om deze diverser te maken. En dat betekent automatisch dat er ook mensen plaats moeten maken.
Voor fractieleden die wél doorwillen, is het stuk lastiger om hun gedroomde plek op de lijst los te laten. Gevoel en verstand werken daarin niet altijd samen. Hun gevoel zegt misschien dat ze op een hogere plek willen dan de vorige keer. Ze hebben het als raadslid goed gedaan, dus dat hebben ze verdiend. Verstandelijk snappen ze echter ook dat diversiteit, inclusiviteit en vernieuwing vragen om goede nieuwe kandidaten, ook in de top van de lijst. Zelf waren ze de vorige keer zo’n ‘nieuwkomer’ die door een relatief hoge plek op de lijst in de raad belandde. Nu zullen er anderen zijn. En ook bij de nieuwkomers zullen er trouwens mensen zijn die een hogere plek in hun hoofd hadden dan ze krijgen. Omdat, wat zij verstandelijk best snappen, er ook ervaren raadsleden nodig zijn.
Dit uiteenlopen van verstand en gevoel zal ongetwijfeld bij sommigen leiden tot teleurstelling. Ik hoop dat dit er niet toe leidt dat mensen zich terugtrekken van de lijst. Al blijft dat uiteraard een individuele afweging, die ook respect verdient. Gelukkig kunnen we hier in de fractie open over praten. En ik ben er van overtuigd dat veel leden nu al in de startblokken staan om te helpen met de campagne, zodat we weer veel zetels krijgen in de raad. Want echt, er is zó veel talent binnen GroenLinks Utrecht. Ik wens de kandidatencommissie oprecht veel succes en wijsheid toe! En iedereen een mooie zomer!