Afgelopen week overleed psychiater Carel Muller. In de jaren 70 was hij één van de eerste psychiaters die ervoor koos om mensen als mensen te zien en zo menswaardig mogelijk te behandelen. Hij vond dat mensen met een verstandelijke beperking weer zo veel mogelijk terug de samenleving in moesten. Intussen is dit idee gemeengoed geworden en proberen we ook mensen met psychische problemen in de samenleving te houden.
Als Utrechter woon ik in een prachtig project dat hieraan bijdraagt. Place2BU is een bijzondere woonvorm, waar de bewoners heel bewust voor gekozen hebben. Ze willen iets bijdragen aan de “community”, die bestaat uit werkende en studerende jongeren, statushouders en uitstromers van de maatschappelijke opvang. Bij Place2BU eten en drinken we samen en praten we over het leven, over waar we tegenaan lopen en waar we van dromen. Maar het belangrijkste is dat iedereen mee kan doen ongeacht zijn of haar achtergrond. De ondersteuning van het sociaal beheer en de betrokken maatschappelijke organisaties maakt verschil. Zonder hen zou het een stuk lastiger zijn om dit zo te organiseren.
Twee maanden geleden werd ik opnieuw geïnstalleerd als raadslid. Ik wil mij ervoor inzetten dat mensen en buurten de ondersteuning krijgen die ze nodig hebben. Om er zo voor te zorgen dat iedereen mee kan doen. Ook mensen met psychische problemen. Hiervoor zullen eerst de grote uitdagingen zoals de personeelstekorten en te lange wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg overwonnen moeten worden. En zullen we na moeten denken over radicale vernieuwingen. De documentaire Gewoon Gek geeft hier interessante inzichten in.
Verder wil ik ervoor zorgen dat buurten en wooncomplexen leefbaar blijven. Hiervoor is het belangrijk dat buren elkaar steunen. Sociaal beheerders in wooncomplexen of trainingen voor buren kunnen hierbij helpen. Maar het belangrijkste is dat we elkaar ontmoeten. Van elkaar te leren en elkaar accepteren zoals we zijn.