Op donderdagavond 21 september nam GroenLinks-raadslid Marlene de Regt afscheid van de Utrechtse raad. Lees hieronder haar afscheidsspeech.

Voorzitter,

Dank voor het woord, voor de laatste keer in deze zaal.

Ik ben – voor mijn gevoel – de raad ingerold. Mijn maatschappelijke betrokkenheid kon ik handen en voeten geven in mijn werk, en ik woonde nog niet zo lang in Utrecht – en toen werd mij de vraag gesteld “is het wat voor jou?”.

Ik realiseerde me: dit worden wel heel interessante jaren en als ik ooit zinvol het verschil kan maken, dan is het in deze raadsperiode, met de decentralisaties in het sociaal domein voor de deur.

Ik wil beginnen met mijn dank en waardering uit te spreken voor allen die het werk van de raadsleden voor en achter de schermen mogelijk maken. En collega’s, met mijn ontzag voor uw aller inzet – zo vaak met veel omvangrijker portefeuilles en veel meer jaren op de rol dan waar ik op terug kijk. Ik prijs me gelukkig dat ik mijn tijd in de raad in uw gezelschap mocht invullen.

Als raadslid, als majoor Boshardt en als tijdreiziger.

In de afgelopen weken heb ik natuurlijk nagedacht over de afgelopen jaren, en of ik waar heb kunnen maken waar ik voor ging, voor stond en op hoopte. Heb ik bijgedragen aan een leefbare, zinnenprikkelende stad die uitnodigt tot beweging en ontmoeting. Aan … een samenleving met ruimte voor diversiteit. Aan een stad waar mensen autonoom, in samenhang en op hun eigen wijze wijze het leven vorm en betekenis geven?

Wellicht. Het is gebruikelijk daar bij stil te staan in een laatste woord, maar het past me niet. Dat is aan anderen om te beoordelen.

Zeker is ….. Ik kijk terug op een bijzondere tijd.

Deze tijd was bijzonder op inhoud – met een start op de vooravond van de decentralisaties, met een nieuwe kijk op gezondheid en publieke waarden als basis voor beleid, en met een gemeentelijke organisatie, en de stad, in beweging.

Deze tijd was bijzonder in mijn rol als raadslid – als 1 van de 45 die de grote verscheidenheid aan inwoners en professionals in de stad vertegenwoordigen – wat een eer, wat een verantwoordelijkheid. Een rol die een unieke gelegenheid biedt voor een kijkje achter de schermen, en een ongekend welkom met zich mee brengt - de bereidheid van inwoners, collega’s, ambtenaren om steeds weer hardop met je door te denken hoe het anders kan, beter, meer divers en op meer maat – die bereidheid en openheid tekent voor mij deze 3½ jaar.

Zoveel bevlogen mensen, zoveel inspirerende ontmoetingen – zoveel unieke vragen, verrassende oplossingen en nieuwe wijsheden. Wat een voorrecht.

Om ambities en dromen waar te maken heb je tijd nodig. En soms strijdt een andere realiteit om voorrang. En dan, dan kom je tekort – voor de stad, voor je familie en vrienden, voor je werk, voor jezelf.

Ik ga naar Amsterdam – om de enige werkelijk goede reden die daarvoor is: de liefde – zij kwam, zag en ik .. ik overwon mezelf. Ik ga nu – om tijd en ruimte te maken voor een dierbare vriendschap.

En ik realiseer me terdege dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik mijn leven zo naar eigen hand kan zetten - en kan kiezen voor de zaken die op dit moment het meest van belang zijn.

Maar wat zal in Utrecht missen.

Mijn Dompas geeft op mijn nieuwe stek aan: “De Dom is 33 km bij je vandaan”. Een nieuwe koers – en ik weet …. elke nieuwe stap geeft richting. Mijn toekomst ligt weer open.

Alle hoofdbrekens van de afgelopen maanden – de vragen over commitment, verantwoordelijkheden en keuzes - leiden naar dit moment. Mijn bordje nog voor de vijfde stoel, in de bocht. Over pakweg een kwartier nog een zwaai, en dat is het dan. De vergadering gaat over tot de orde van de dag/avond/nacht. Een nieuwe naam bij dezelfde stoel.

Niemand is onmisbaar in optima forma – en wat heerlijk ontnuchterend is dat.

 

Het ga u goed.